Sana rağmen "EVET" dedim, elim titreyerek... Bilmeni isterdim ki bu "EVET", sen onu hak ettiğin için değil, diğerleri haketmediği için sana gitti... Mecburen sana evet demiş olmam içimi bu kadar çok acıtırken, senin bunların hepsinin hakkın ve başarın olduğunu düşünmen içimi çok ama çok daha fazla acıtıyor.
İlk söylenecek sözü hiç bir zaman söyleyemeyecek olduğunu, mutlaka senden önce birinin söz üretmesi gerektiğini biliyor muyum? Senin o durduğun noktaya hiç bir zaman layık olmadığını düşünüyor muyum? Sadece ama sadece kendini bir şey sanabilmek için, geri dönüşü olmayabilecek yollarda oynadığın tanımlanamayacak oyunları biliyor muyum?
Artık, gitmeni istiyor muyum?
EVET, EVET, EVET...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder